Ulotnie

Kiedyś tędy przelatywał diabeł 

Spodobało mu się to miejsce nad Wisłą 

I posmakowały koguty 

Siła piekielna przestraszyła się wody świeconej

Wygrał kogut-bohater 

Jakże pysznie smakuje kogut 

Zjedzony na górze Trzech Krzyży 

Ach, czemuż jesteś taki zuchwały?

Przecież niedawno nabyleś motylich kształtów 

A już tak bez rozumku w świat? 

W drogę 

W szum 

W trwogę? 

Zatrzymaj się chwilę 

Pomyśl

Jeżeli juz ginąć 

To na pięknej łące 

Wśród roju kaczeńców 

Albo blisko braci 

A nie na asfalcie

Przecież i tak masz delikatną strukturę

Cieniutką 

Kruchutką 

Jak pergamin wrażliwą 

Obraleś zły kierunek 

Zawróć

Wracaj 

Tu nawet nie ma się tobą kto zachwycić 

Ach, czemuż jesteś taki zuchwały?

Przecież niedawno nabyleś motylich kształtów 

A już tak bez rozumku w świat? 

W drogę 

W szum 

W trwogę? 

Zatrzymaj się chwilę 

Pomyśl

Jeżeli juz ginąć 

To na pięknej łące 

Wśród roju kaczeńców 

Albo blisko braci 

A nie na asfalcie

Przecież i tak masz delikatną strukturę

Cieniutką 

Kruchutką 

Jak pergamin wrażliwą 

Obraleś zly kierunek 

Zawróć

Wracaj 

Tunawet nie ma się tobą kto zachwycić 

Przez horyzont pędzą myśli utracone 

Każde w moją stronę 

Atakują wraz z rosą poranną 

Przemierzają przez boleść nocy nieustanną 

Znów trzeba duszę z chwastów oczyścić 

Aby marzenia mogły się ziścić 

Lecz ciągle jedyna pokrzywa odrasta

Przez co życie mnie ciągle przerasta 

Próbuję sie zaprzyjaźnić z tą rośliną uroczą 

To podejmuję myśl nazbyt ochoczą 

By znów zwiedła bez życia opadła 

I w przepaść bezkresną sie wdarła 

Tak miotam się nieustannie 

Czy sil starczy?

Czy życie mnie życiem obarczy? 

Czasem parzy jak pokrzywa

Kiedy indziej przychodzi myśl dobrotliwa

Ulotna jest jak pył przez wiatr niesiony

Z myśli powstaje rój 

Już mam siłę by iść na bój 

Ale nie wiem w którą pójść stronę 

By odnaleźć myśli utracone 

Miejsami parzę sie zycia pokrzywą 

Czasami otrzymuję myśl dobrotliwą

Żal mi się z chwastem życia żegnać

On jest potrzebny by mieć odwagę się dość lękać 

Ileż to już kalendarzy odkładam 

Do archiwum życia?

Przypominają mi o upływającym czasie 

Cyk cyk cyk

Ponad pięćdziesiąt kartek 

Odarte w życia okładkę

Przekladam co i rusz wstegę

Kubuś Fatalista uśmiecha się gorzko 

To ile już było tych planów? 

Mam wrażenie, że ciągle stoisz w miejscu 

Tylko cyfry zmieniają się na okładce 

A ty przeładasz kolejny tydzień

Swojego życia 

Granatową wstegą 

Kawałkiem prymitywnego sznureczka